نه. من تو گذشته زندگى نمى کنم. نه. من حسرت نمى خورم. نه. من حتا آرزوى اینو هم نمى کنم که کاش جاى کس دیگرى بودم. دیگه غمگین نیستم.
فقط... طول مى کشه که زخمامو ببندم
طول مى کشه که دستمو بگیرم به زانوم و بلند شم
طول مى کشه که بیخود و بى جهت دلگرفته و تو فکر نباشم.
و آره؛ دارم واسه هدف بعدیم تلاش مى کنم؛
ولى طول مى کشه که لبخند واقعى بیاد رو لبام، طول مى کشه از ته دل و بى دغدغه بخندم.
چون جداً کسى رو نمى شناسم که کمکم کنه. باید خودم خودمو بلند کنم.
واسه همین، یه کم طول مى کشه که دوباره آیلار بشم.
اما مى شم. قول مى دم. چون هنوز جوونه دارم. هنوز امید دارم. قد یه عمر زندگى.
کاش اون کسى که باید، این روزا پیداش مى شد. واقعاً مى تونست موثر باشه تو زودتر برگشتنم.=]
[جمعه, ۴ آبان ۱۳۹۷، ۰۷:۴۱ ب.ظ]
