آى لار!

وقتى فردا از خواب بیدار شدى، تو آینه به خودت بگو؛ اجازه نمى دم هیچکس و هیچى امروزمو غمبار کنه. اجازه نمى دم. من از غمهام قویترم. من خوشحال مى مونم، با وجود غمهام. با وجود تنهاییام. و نمى ذارم هیچى نورِ امیدِ وجودمو خاموش کنه. نمى ذارم هیچ دیوانه سازى سپر مدافعمو تو خودش ببلعه.

چون من آدمِ تنهایى ام؛ اما قدرتمندم. و مى خوام از قدرتم واسه کمک کردن به کسایى استفاده کنم که قدرتِ منو ندارن. اون لبخندى که قراره رو صورتشون ببینم، همونه که راهمو روشن مى کنه.

من هیچ نکته اى تو زندگى کردن نمى بینم. بلد نیستم از زندگى لذت ببرم. اما دیگرانى وجود دارن که مى تونن. مى تونن از زندگى لذت ببرن و دلشون مى خواد این کارو بکنن. همینه که به زندگىِ من معنا مى ده. دلیل زندگیم همینه. که اینجا رو بهتر کنم. اونجورى مى تونم با غمِ کمترى این جهان رو ترک کنم.

که فردا، دوباره قدرت رو تو پاهام حس کنم. که دوباره این حسو داشته باشم که مى تونم با هر مشکلى مبارزه کنم. چون یه ذره از وجودِ هر قهرمانى که تا حالا قصه ش رو خونده م، تو وجود من هست. تو قلبم.:}