یعنى شاید خیلى خیلى بعد از اینکه مردیم و به جایى که هیچى ازش نمى دونیم پیوستیم، بشر به تکنولوژى اى دست پیدا کنه که امواج صوتى قدیمى هر جایى رو بازیابى کنه و به صداهاى قابل شنیدن تبدیل کنه. اون وقت، مى تونن ما رو بشنون. مى تونن باهامون زندگى کنن، مى تونن بشناسنمون؛ مى تونن دوستمون داشته باشن، مى تونن از ما و تصمیمهامون تو زندگیشون استفاده کنن، و مى تونن به خاطرِ ما زندگىِ متفاوتى داشته باشن-هرچند تفاوتهاى کم و کوچیک.

اگه این بهم باور بودن نده پس چى مى ده؟ اینکه من مى تونم بدونِ محدودیتِ زمانى، رو زمین بمونم؛ رو آدما تاثیر بذارم و هیچوقت دیر نباشه؟:)

پ. ن.: بیاین از این به بعد بیشتر تو تنهایى بلند بلند فکر کنیم! بیاین بهشون سلام کنیم. باهاشون حرف بزنیم و بهشون امید بدیم. مث پیغاماى تو بطرى اى که به دریا مى سپریم، کلمه هامونو دستِ خودِ زمان بسپریم که برسونه به دستشون. خدا رو چه دیدین؛ شاید واقعاً یه روزى چنین چیزى اختراع شد.=))

و کاش اون روز ما هم باشیم. خیلى صداها هست که دلم مى خواد بشنومشون. مثلاً مى شه با آدماى دوست داشتنى یه بارِ دیگه زندگى کرد..!