#38 - ما زنده به آنیم که آرام نگیریم؛ موجیم که آسودگى ما عدم ماست...

اصلاً بعضى آدما اومدن که دلتو قرص کنن. که اون وقتایى که شک و تردید وجودتُ پر میکنه و حتى به این فک میکنى که بزنى زیر همه چى، یه جورى قضیه رو میفهمن و آرومت میکنن. دوباره دستتُ میگیرن، بلندت میکنن و تو به ادامه دادنت ادامه میدى...!
اینجور آدما گنجن. گنجایى که احتمال اینکه یکیشون کنارت باشن خیلى کمه و وقتى هستن باید با تموم وجود قدر بدونى...
[پنجشنبه, ۱۳ آبان ۱۳۹۵، ۱۰:۳۰ ب.ظ]
یه جای خیلی خیلی دور.
با زیباترین و پر ستاره ترین آسمونِ ممکن.:)
Designed By Aylar          Script writing by Erfan Powered by Bayan