تو جامعه، یه سرى آدم هستن
که فقط فکر منافع خودشونن.
هر کارى میخاد انجام بشه یکمى بهش فک میکنن که تصمیم بگیرن این کار به سودشونه یا ضررشون؟ و اصلاً به این فک نمیکنن که رو بقیه چه تاثیرى ممکنه بذاره این اتفاق... و کلا کارى به اینکه چه کارى درسته ندارن، صرفن میخان کار راحت رو انجام بدن. این عده تو جامعه، تو رأس قرار گرفتن و بطور واضح هر غلطى دلشون بخاد میکنن و هیچکس حق اعتراض بهشون نداره.
عده ى دیگه اى هستن که کارى به کار اینکه چه اتفاقى داره میوفته ندارن، تلاش میکنن اگه شد از اوضاع به نفع خودشون استفاده کنن و اگه نشد هم تحت تاثیرش قرار نگیرن و به پیشرفت خودشون ادامه بدن. این عده همونایى هستن که حاضر نیستن خودشونو فداى هیچى بکنن. و در نهایت بیشترین موفقیت جامعه رو اینا کسب میکنن.
اما عده سوم....... همون عده شورشگرى هستن که تمام تلاششون به اینه که یه ذره، فقط و فقط یه ذره از ظلمى که میبینن عده اول دارن به بقیه میکنن کم کنن. اینا همونایین که همیشه به عنوان دردسر ساز و شورشى شناخته میشن. همونایى که اگه نباشن و اون یه ذره اعتراض و شورشو انجام ندن، دسته ى اول قشنگ همه چیو میخورن و برمیدارن و میرن.
اینا همونایى هستن که تمام زندگیشون فدا میشه... فداى آزادى خواهیشون... فداى آرزوهاشون... فداى عشقى که به جامعه شون دارن؛ فداى اینکه نمیخان جامعه شون بخاطر عده اول نابود بشه...
اینا همونان که اگه نباشن، حق عده دوم خیلى شیک و مجلسى توسط عده اول خورده میشه...!!! :))
اگه جزو دسته اول هستید که... هیچ صحبتى ندارم. خیلیم عالى. به حق خوردنتون ادامه بدین و لذت ببرین :)) نمیشه بحثى باهاتون کرد.
اگه جزو دسته دومید؛ دمتون گرم که انقد به فکر پیشرفت خودتونید، بدونید که آخرش شما از همه بیشتر پیشرفت میکنید و آینده خوبى خواهید داشت تو این جامعه.
اما...
اما الان روى صحبتم با شما دسته سومیاست؛ شما که الویتتون خودتون نیستید؛ که یه چیزایى براتون مقدسه... که تموم خاسته تون اینه که حق سر جاى خودش باشه...
الهى بمیرم واسه تموم فداکاریایى که وظیفتون نبوده اما انجام دادید و هیچکس متوجه نشد. الهى بمیرم واسه تموم دلواپسیاتون واسه آینده جایى که دوسش دارین.
میدونم سخته... میدونم یه جاهایى میبُرید از همه چى؛ که شاید بخاطر اینکه "شورشى" هستید هیچ لذتى از عمرتون نبرید، اما...
اما بمونید... روحیه مبارزه تونو حفظ کنید... بمونید بجنگید حتى اگه موقع نتیجه دادن تلاشاتون خودتون نباشید که نتیجه رو ببینید...
میدونو خالى نکنید... این جامعه شاید ندونه؛ اما فقط بخاطر شماهاست که تا حالا سر پا مونده...
باور کنید هرکى نبینه، خدا میبینه که بخاطر چى فدا شدید...
ایمان داشته باشید... بجنگید... عوض کنید... یه ذره جامعه رو به اون چیزى که باید باشه نیست نزدیک تر کنید...
سخته.. میدونم خیلى سخته؛ اما مسیر درست همینه... حتى به قیمت فدا شدن تموم اون شورشیایى که میتونستن بهترین پیشرفتا رو داشته باشن اما انتخاب کردن خودشونو فدا کنن تا جامعه شون سر پا بمونه...
میخام بگم به عنوان آدم کوچیکى که فک میکنه این روحیه "طغیان گرى" رو داره؛ عاشقتونم. عاشق همتونم. تک تک شماها که میدونید چه کارى راحته اما ترجیح میدید کار درستو انجام بدید با تمام سختیاش.
جامعه بعدن میفهمه اگه شما نبودید چقدر اوضاعش خرابتر میشده... شاید خیلى سال بعد؛ اما میفهمه. بلخره یه روزى میاد که تلاشاتون به نتیجه میرسه.......
میخام بگم؛ یه روز خوب میرسه... دیگه گریه نکن... 💙
پ. ن.: حرفاى دلمو نوشتم... از اون مدل حرفایى بود که یهو هجوم میارن به مغز و تا به کسى نگیشون آروم نمیشى...
پ. ن. ٢: قطعا استثنا همه جا وجود داره؛ امیدوارم این موضوعو درک کنید که من بطور کاملا کلى حرف زدم :)
پ. ن. ٣: دیدید بعضى روزا رو فقط تحمل میکنین که بگذرن و برن؟؟ امروز براى من ازون روزا بود. همین.
