همه چیز داره واضحتر از قبل مى شه.

دارم دوباره خودمو پیدا مى کنم، و امیدوارم تو این مسیر، رفاقتِ آدمى که تازه سر راهم قرار گرفته همراهم بمونه.

اما... دارم کلمه ها رو از دست مى دم. دارم نمى تونم بنویسم. با وجود اینکه مغزم در شلوغترین حالت خودش به سر مى بره...

ولى جدى؛ زندگى از کِى انقد مزخرف و بیروح شد؟
از کى بود که پامون از روزمرِگى هم فراتر رفت و به "روز مَرْگى" رسیدیم؟
پس دلخوشیامون، خنده هاى از ته دلمون کجا رفتن؟ رویاهامون تو کدوم پیچ جا موندن؟ قشنگیاى زندگى چرا پیدا نیستن؟ از کِى شد که گوشه لبامون دیگه به لبخنداى زورکى و الکى محض رضاى خدا هم باز نشد؟

چى شدیم ما؟

کتاب شیمى از گوشه کتابخونه: فردا باید همه ى تستاى زوجِ فلان فصلو تحویل بدى و هنوز شروعشونم نکردى و داره شب مى شه.

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید