ولى جدى؛ زندگى از کِى انقد مزخرف و بیروح شد؟
از کى بود که پامون از روزمرِگى هم فراتر رفت و به "روز مَرْگى" رسیدیم؟
پس دلخوشیامون، خنده هاى از ته دلمون کجا رفتن؟ رویاهامون تو کدوم پیچ جا موندن؟ قشنگیاى زندگى چرا پیدا نیستن؟ از کِى شد که گوشه لبامون دیگه به لبخنداى زورکى و الکى محض رضاى خدا هم باز نشد؟

چى شدیم ما؟