این روزها، هر چقدر بیشتر فکر میکنم بیشتر به نتیجه میرسم که باید از همه جا رفت. 

از این به بعد، تنها ردپاى من تو دنیاى مجازى فقط همین وبلاگ ه. هر چقدر سعى کردم نتونستم خودم رو قانع کنم که از اینجا هم بذارم برم.

یجورایى مث اینه که آدم از خودش بگذره...

آدمى که از خودش بگذره، تموم میشه! مى فهمى چى میگم؟:))

ولى، کاش پاک کردن بعضى ارتباط ها تو دنیاى واقعى هم به راحتى همین کار بود.

برام دعا کنید؛ دعا کنید که بتونم خودمو از تقریبن اولین باتلاق زندگیم بیرون بکشم.