اگه تو این نصف سالى که با "ى" ارتباط داشته م یه چیزو ازش یاد گرفته باشم، اون چیز توانایى خارق العاده ش در پیشنهاد راه حل براى مشکله! بعضى مشکلا در نگاه اول واقعن حل ناشدنى به نظر میرسن اما یه مسئله اى هست؛

تا وقتى به مسئله به چشم یه موضوع لاینحل که قراره تا ابد عذابت بده نگاه کنى خب مسئله هم دیوانه نیست که خودش حل شه!:)) اما وقتى با این دید نگاه کنى که من یه مشکلى دارم؛ بدیهیه که مشکل لا ینحلى نیست! (نود درصد مشکلات آدما حل شدنین. اون ده درصد هم واسه وقتیه که چیزى دست تو نیست و فقط مجبورى تحمل کنى؛ من درمورد اونا حرف نمیزنم چون بحثشون جداست.) مشکلم حل میشه اما من باید تو مینیمم زمان ممکن حلش کنم که کمترین آسیب بهم بخوره! وقتى با این دید نگاه میکنى خیلى سریع با یه کمى فکر کردن میتونى قضیرو راست و ریست کنى.

و هیولا! چیزِ فکر میکنم مثبتـ(!)ـى که جدیدن در رابطه با خودم کشف کردم اینه که من خییییلییییى راحت میتونم ناراحتیامو چال کنم و از اول شروع کنم و انگار که نه انگار! و این ویژگى خوبه. حداقل واسه این برهه ى زندگیم.

اینا رو نگفتم که بگم همه چى روال شد! همه چى هنوز درست نشده... ولى نگاه من به همه چى عوض شده. و کى میگه این نمیتونه روشى واسه حل مشکلات از این دست باشه؟ :)

پ. ن.: و باز هم تأکید میکنم که منظورم همه ى مشکلات نیستن. منظورم برآیند مشکلاتیه که براى "من" به وجود اومده؛ و بخشى از مشکلاتى که ممکنه براى دیگران به وجود بیاد.

پ. ن. ٢: من واقعن ناتور دشت رو دووووست دارم.