براى اولین بار تو مدت طولانى، از اینکه کسى -حتا خانواده- کارى به کارم نداره راضیم. البته از راضى بودن ـم یکمى پا رو فراتر گذاشته م و اگه کسى نزدیکم شه جیغ میزنم. هر چى هست همینه که هست. دیروز بعد پنج شیش روز رفتم مدرسه و به این نتیجه رسیدم که تا کنکور همه ى کارامو با فرآیند بى دررو و کاملاً منزوى انجام بدم. هرچى برخورد با آدما کمتر، بهتر. اینطورى -حداقل تو برهه اى که من الان توش هستم!- حالم خیلى بهتره. دیگه به همه چى و همه کس یه حس پوزخند طور ندارم چون حداقل حسم اینه که خودم انتخاب کرده م کسى دور و برم نباشه.

بیشتر وقتا کتابخونه م، وقتایى که خونه ام هم ٩٠ درصد رو پشت بوم زندگى مى کنم:)) همچنین از خدا طلب مغفرت و فلان مى کنم واسه اولین کسیکه به ذهنش رسید از فضاى رو سقف خونه ها هم میشه استفاده کرد؛ چون واقعاً داره منو از دست آدما -و آدما رو از دست من- نجات میده.

خوبه دیگه آقا. هم من راضیم، هم مشاورم قراره راضى باشه، هم فک کنم بقیه هم راضین. بهرحال ما هممون ته ذهنمون میدونیم که آدمِ کمتر، زندگىِ با کیفیت تر.

که خب البته بستگى داره شما کیفیتو چى تعریف کنى که من فعلاً سکوت اختیار کرده و منبرو ترک میکنم چون حس میکنم انقدر چرت و پرت گفته م که هیشکى حوصلش نکشیده تا ته پستو بخونه.

قبل رفتن اینم بگم که احتمالاً چند ماه بعد که برگردم اینو بخونم از تعجب کف و خون بالا بیارم چون از من واقعاً بعید بود، دروغ چرا، الانم هست و خواهد بود که این حرفا رو بزنم.

شایدم تا چند ماه دیگه و تا آخر عمر با استقامت و پشتکار در جهت این سبک زندگى جدید گام بردارم و همچنان راضى باشم. چم.

پ.ن.: از اونجایى که اینجا تنها جاییه که توش راجع به خودم حرف میزنم و آدما برام خیلى کمرنگ شدن و با آدماى کمرنگ هم که کلاً نمى تونم از خودم حرف بزنم، احتمالاً از این به بعد اینجا خیییلى بیشتر از قبل حرف بزنم! آمادگى داشته باشید خلاصه:))