پ. ن. اضطراری: فونت فارسی و انگلیسی مناسب برای قالب وبلاگ معرفی کنید! همه فونتام گم شدهههه

تو مکانیک کوانتوم چند تا دیدگاه وجود داره. مثل اصل عدم قطعیت هایزنبرگ. اما یه دیدگاه دیگه هم وجود داره که فکر کنم بهش میگن دیدگاه "ندانم انگارانه".
دیدگاه ندانم انگارانه کلاً ایده ش اینه که من نمیتونم هیچ حرف قطعی ای درباره رفتار الکترونها اطراف هسته اتم بزنم چون نمیتونم آزمایشش کنم. پس کلاً بیخیالِ ماجرا میشم، اصلاً به من چه که الکترونای اطراف هسته چطوری حرکت میکنن؟؟
اون یکی دیدگاهی که همتون شنیدید همون عدم قطعیت هایزنبرگه. عدم قطعیت میگه ما نمیتونیم بگیم یه الکترون، تو یه زمان خاص، دقیقاً کجاست؛ ینی هیچوقت نمیتونیم بگیم الکترون کجای هسته ست! اما میتونیم پیش بینی کنیم که کجاها احتمال حضور الکترون بیشتره.

به نظرم زندگی هم همینطوریه. بعضیا ایده شون اینه که اصلاً معلوم نیست که تهش موفق بشم یا نه! پس تلاش هم نمیکنم!
ولی بعضیای دیگه میگن، مهم نیست موفق بشم یا نه، من میگردم و مسیرایی که توشون احتمال موفقیتم بیشتره رو پیدا میکنم و توشون قدم میذارم! اینطوری احتمال موفقیتم بهتر از دست به سینه نشستن و سر جای خودم موندنه!


پی نوشت: از آثارِ ارشدِ فیزیک خوندنِ "ب"!
عنوان: شعر سعدی:)

وقتى به گذشته برمیگردم میبینم یه موقعایى یه چیزایى با شدت خیلى زیادى برام مهم و ارزشمند بودن که الان  حتى یه ذره م برام ارزش ندارن و باهاشون حال نمیکنم. آدما، کارا، حتى موزیکا...

به نظرم این یکى از غم انگیز ترین اثرات بزرگ شدنه. اینکه دوست داشتنى هاى جدیدت، جاى قدیمیا رو تو دلت بگیرن و حتى قدیمیا رو از قلبت بیرون کنن! و تنها چیزى که بمونه یه خاطره ست که یه زمونى فلان چیز یا کَس رو دوست داشتى...!

وقتى میبینم تو تموم این سالهایى که من بچه بوده م، وارد نوجوونى شده م، نوجوونى کرده م و حالا تا سه چهار سال دیگه از این برهه زندگى هم خارج میشم؛ بى اغراق تنها  کار دوست داشتنى اى که همیشه برام ثابت مونده همین نوشتنه ست، حس میکنم شاید من مشکل دارم. چون حتى این علاقه به نوشتنم هم ثابت نمونده، ابتدایى که بودم داستان ترسناک مینوشتم نه وبلاگ! ولى خیلیا رو دیده م که تا دم مرگ شخصى دارن به عنوان "صمیمى ترین دوست"، و ازشون که میپرسى میفهمى از بچگى با هم همبازى بودن!! 

شاید من هنوز تو روابط اجتماعى و دوست داشتن چیزها و کار ها و آدما باگ دارم. چون قانون نانوشته ى زندگیم همیشه این بوده که "هیچى همیشگى نیست. دل به هیشکى و هیچى نبند. چون یه روز همه چى ازت گرفته میشه... اون روز فقط خودت میمونى و خودت." و این موضوع رو رفتارم با همه تاثیر گذاشته. دست خودم نیست، من هیچوقت نتونستم چیزى رو بیشتر از یه مدتِ محدود -که مدتشو خود اون چیز تعیین میکنه- تحمل کنم. بعد یه مدتى میگم، بسه دیگه ازت خسته شدم. و میریزمش دور، انگار نه انگار که یه زمونى از بودنش لذت میبردم...

پ. ن.: من شکست عشقى نخورده م، باور کنید! :||

بابا موجود جالبیه. اینو بعد از هیفده سال زندگى باهاش، تازه فهمیدم. کم حرفه مثل خودم؛ وقتایى که دوتایى تنها هستیم عموماً به سکوت میگذرن. اما علاقه ش به گوش دادن قابل تحسینه. اینو اونروز تو ماشین فهمیدم. من و بابا تنهایى داشتیم از اصفهان برمیگشتیم خونه، و مامان و الهام و امین هم اصفهان مونده بودن پیش مامانبزرگ و خاله. نیم ساعت از راه به سکوت گذشت. بابا رادیو گوش میداد تا اینکه رادیو دیگه آنتن نداد. من آلبوم جدید پالتو گذاشتم ولى فقط پنج تا ترک داشت و تازه، بابا هم دوسش نمیداشت. دیگه مونده بودم چکار کنم که سکوت نباشه. (مامان بهم گفته بود باهاش حرف بزن، وگرنه موقع رانندگى خوابالو میشه.) که یهو یه فکرى به ذهنم رسید؛ کتاب "مارکوپولو" ى منصور ضابطیان رو از کیفم دراوردم. تا جایى که میدونستم بابا از سفر کردن بدش نمیومد. شروع کردم به خوندنِ براش. و جفتمون به قدرى ازش لذت بردیم که حد نداره. بابا اگه به خودش باشه کتاب نمیخونه، چون چشماش درست نمیبینه و یه موردایى هم دیدم که به نظرم اومده خوانش پریشى هم داره! اما من اون روز کتاب گویاش شدم... و حس کردم که چقدر از قلم جادویى منصور ضابطیان خوشش اومد. لذت بردن خودمم یه بخشیش مال خوندن کتاب بود، و بخش بزرگترش واسه این بود که داشتم واسه بابام بلند بلند کتاب میخوندم.

اگه تا حالا براى مادر یا پدرتون کتاب نخوندید، دست به کار بشید. موضوع مورد علاقشو پیدا کنید و یه کتاب براش بخرید. و وقتایى که داره کار انجام میده -ظرف میشوره، غذا درست میکنه یا هرچى- براش بخونید. تا نخونید لذتى که ازش حرف زدم رو درک نمیکنید..! نذارید روزمرگى مثل یه هیولاى خاکسترى، کل زندگیشون رو بگیره. براشون کتاب هدیه بگیرید؛ یا اگه نخوندن، خودتون براشون کتاب بخونید. یا براشون سریال بذارید که دنبال کنن، و به نظرم دومى حرکت قشنگتریه. پدر و مادر همیشه مشتاقن که صداى بچَشون رو بشنون! :)

قدر عزیزانتونو بدونید. نذارید زندگیشون فقط صرف شما بشه. شما هم یکمى از زندگیتونو صرفشون کنید:)

پ. ن.: از نتایج فکر و خیالهاى بعد از یه دور دیگه دیدن با دقت تر هرى پاتر...

اینکه من الان از ترس افتادن این اتفاق واسه خودم، دو روزه که به "ن" پیام نمیدم، مسخرست جدن.

و ازون مسخره تر اینه که حس میکنم اونم دقیقن به همین خاطره که به من پى ام نمیده..!

جالبه. بخاطر اینکه از هم دور نشیم، به هم نزدیک نمیشیم. یه توافق خاموش و مسالمت آمیز-و مسخره.