هوای فردا دوده، آبیه، زرده، ساری و خردله، رنگین کمونه، نجاسته...

هوا پَسه بچه ، تا میتونی بخند، بزرگ نشو...

دوسِّت دارم.

"رادیو چهرازی - سخنی با بچه... [🔗]"

رنج نباید تو را غمگین کند؛

این همان جایی ست که اغلب مردم اشتباه میکنند...

رنج قرار است تو را هوشیار تر کند، چون انسانها زمانی هوشیارتر میشوند که زخمی شوند، رنج نباید بیچارگی را بیشتر کند. 

رنجت را تنها تحمل نکن؛ رنجت را درک کن؛ این فرصتی ست براى بیداری، وقتی آگاه شوی بیچارگی ات تمام میشود... اگر که به جاى محبتی که به کسی کردید از او بی مهری دیده اید، مأیوس نشوید؛ چون برگشت آن محبت را از شخص دیگری، در زمان دیگری، در رابطه با موضوع دیگری خواهید گرفت.

شک نکنید!

این قانـون کائنـات است...

تو اون تاریکی، نفهمیدم کی بود. فقط اینو فهمیدم که دم در وایساده بود و داشت یه چیزایی درباره سردی هوا میگفت و اینکه "چرا اینقد لفتش میدی، زود بیا بیرون میخام در نمازخونه رو ببندم!" بعد پرسید اسمت چیه؛ گفتم آیلار... گفت معنیش چی میشه؟ تُرکیِ نه؟ منم گفتم آیلار به تُرکی میشه ماه‌ها... بعد شروع کرد یه بیت شعر خوند که توش از لفظ "ماه‌ها" استفاده شده بود!

و من فقط کله قند تو دلم آب شد و به این فک کردم که ینی میشه اون نیمه گمشده‌ای که قراره طی سالهای آینده پیداش کنم هم انقد خوب و اهل شعر و اینا باشه؟ بعد مثلن بشینه در فراق من شعر بسُرایه... وای که چه خوب میشه :D

تا حالا شده به چراغ قوه ی گوشی خاله‌تون بگین «مرسی که هستی»؟ :|

عمر این دوستی خیییلی وقته که تموم شده...

دیروز همینجوری که تو اتوبوس نشسته بودیم و داشتیم از رصدی که خیلی خوش گذشت و شاید اگه حوصلم گرفت و عقلم رسید یه پست مفصل دربارش بذارم برمیگشتیم، به ذهنم رسید که چقدر من از آدمایی که کم حرف و کم رو هستن و دوست ندارن تو مرکز توجه باشن خوشم میاد. مثلا همین ع. ز. یا آقای الف، تو این دو روز رصد که با هم بودیم یه کلمه حرف ازشون نشنیدم به جز سلام!

یکم که فک کردم دیدم همه ی کِراش هایی که از اول زندگیم تا حالا داشتم پسرایی بودن که کم حرف و کم رو و مودب بودن! و کلا آدمای مورد علاقم همشون آدمای آروم و کم حرفین...

خلاصه که کم حرفی خیلی خوبه... آدما رو خاص و خفن میکنه! :دی

+ گفتم کراش، فلش بک مربوط به اولین کراش زندگیمم جا داره رونمایی کنم :))) [🔗]