آزادى!

:)))))))))

امروز، حوالىِ ساعت یک بعداز ظهر، نرده هاى حاشیه ى دانشگاه تو خیابون قدس که دستامو گرفته بودن و درداى جونمو مى شنیدن...

تو افسانه هاى یونان یه تیتان بود به اسم اطلس،

که وظیفش این بود که آسمونو نگه داره تا به زمین نرسه!

الان سنگینى آسمونو رو شونه هام حس مى کنم

نه بخاطر کنکور

بخاطر همه کارهایى که باید تو زندگیم بکنم.

بخاطر اینکه باید آدمى باشم که مى خوام باشم، و این مسئولیت سنگینیه.

از حالا به بعد من تقریباً آدم بزرگ حساب مى شم. وارد زندگى اصلى مى شم. باید کار کنم. باید فشار تحمل کنم و سختى بکشم و با وجود همه شون خوشحال بمونم. و باید به آدما امید بدم. چون که این بزرگترین رسالت منه.

بار آسمون رو شونه هام سنگینى مى کنه. ولى من مى دونم که مى تونم از پسش بر بیام. شاید نتونم همه کارایى که مى خوامو به سرانجام برسونم و کاملشون کنم. شاید اصلاً قبل اینکه هیچکدومشون به سرانجام برسن بمیرم! اما باید تو راه باشم. باید تا لحظه آخر تو جنب و جوش باشم. چون فقط اونجوریه که مى تونم خوشحال بمیرم.