دیشب موقعى که سرمو گذاشتم رو بالش، به این فکر کردم که بالاخره بعد از مدتهاى طولانى، روزى رو تجربه کردم که قشنگ بود. آروم بود. و توش، یک ثانیه هم به چیزاى بد، طورِ بدى فکر نکردم. ایعنى اگه به بدیا فکر کردمم در جهت خوب شدنم بود.

دلم مى خواد با یکى حرف بزنم. اما کلمه ندارم. کلمه ها رو گم کرده م این روزا. احساس بچه اى رو دارم که دست مامانشو تو شلوغى بازار ول کرده و نمى دونه چیکار کنه.

جدى نمى دونم باید چى کار کنم. تا حالا هروقت کم میاوردم مى نوشتم. هروقت مغزم پر مى شد مى نوشتم. هر وقت مى خواستم از شدت غمهام کم کنم مى نوشتم.

حالا چى کار کنم؟ : )

همه چیز داره واضحتر از قبل مى شه.

دارم دوباره خودمو پیدا مى کنم، و امیدوارم تو این مسیر، رفاقتِ آدمى که تازه سر راهم قرار گرفته همراهم بمونه.

اما... دارم کلمه ها رو از دست مى دم. دارم نمى تونم بنویسم. با وجود اینکه مغزم در شلوغترین حالت خودش به سر مى بره...

ولى جدى؛ زندگى از کِى انقد مزخرف و بیروح شد؟
از کى بود که پامون از روزمرِگى هم فراتر رفت و به "روز مَرْگى" رسیدیم؟
پس دلخوشیامون، خنده هاى از ته دلمون کجا رفتن؟ رویاهامون تو کدوم پیچ جا موندن؟ قشنگیاى زندگى چرا پیدا نیستن؟ از کِى شد که گوشه لبامون دیگه به لبخنداى زورکى و الکى محض رضاى خدا هم باز نشد؟

چى شدیم ما؟

کتاب شیمى از گوشه کتابخونه: فردا باید همه ى تستاى زوجِ فلان فصلو تحویل بدى و هنوز شروعشونم نکردى و داره شب مى شه.

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

خب، من بعد از دو ماه بالاخره انگیزه ى کنکور خوندنو پیدا کرده م. و امیدوارم که این سرى انگیزه هه فِیک نباشه:))

من در مورد خودم خیلى چیزها رو هنوز کشف نکرده م. اما چیزى که راجع به خودم ازش مطمئنم اینه که تلاش کردنِ زیاد و از جون مایه گذاشتن واسه چیزى، جورى منو به وَجد میاره که چیز دیگه اى تا حالا نتونسته. من تو المپیاد دنبال این تلاشه گشتم و به یه بخشیش رسیدم اما نه اونجورى که دلم مى خواست. خوشحال کننده ترین چیز دنیا براى من، دیوانه وار جنگیدنه. با سیلى صورت خودمو سرخ نگه داشتنه. همیشه تمایل عجیبى به سختى کشیدن داشته م و دارم. و نگید با خودتون که آره نفسش از جاى گرم بلند مى شه... سختى کشیدن چیز لذت بخشى نیست. از آدم جون مى گیره. اما اون "آخیش" ـى که بعد از تموم شدنش مى گى... من معتادِ اون لحظه ام. من به خاطر اون لحظه زندگى مى کنم. تو یه جهانِ سیزده گیگا ساله با ابعاد ده به توان ده پارسکى، قطعاً هدفا همه مسخره ن. چه هدف، مدال المپیاد باشه، چه رتبه تک رقمى کنکور و چه نجات دادن جونِ آدما حتا. تو اون ابعاد همه چى بى معنین اما احساس چیزیه که ربطى به ابعاد نداره. احساس خوب داشتن چیزیه که با دنیا عوض نمى شه. و اینو کسى داره مى گه که بیشتر عمرشو از خودش ناراضى بوده.

با تمام وجود دلم مى خواد این سال آخرى که هنوز بچه حساب مى شم و دغدغه هاى اونقدر جدى اى ندارم، این احساسو واسه خودم به دست بیارم. به نظرم یکى به خودم بدهکارم. این دوران هم میگذره و میره ولى احساس من نسبت به خودم... یا یه آدم سست عنصرِ راحت از پا در اومده ست، یا کسى که با خودش قرار گذاشته حقشو بگیره. حق این همه خون دل خوردناشو. مایه ش یکم عرق ریختن بیشتره. یکم پاى کار وایسادن بیشتره. به نظرم اونقدرى اون احساس وسوسه کننده هست که حاضر باشم بخاطرش خودمو به آب و آتیش بزنم.=)))

"یا مغلوبى، یا نه

یه انتخاب ساده ست

یا که تیغت بُرنده ست

یا که کار و بارت زاره..."