گاهى وقتا اتفاقایى که تو برهه هاى مختلف زندگى، همزمان رخ میدن، چیزایى رو به یادت میارن؛ تلنگرایى بهت میزنن که شک میکنى، نکنه افتادن این دو تا اتفاقِ مرتبط به هم در عین بى ربطى، از رو برنامه ریزیاى عجیبِ روزگار بوده؟ اونجاست که بازم برمیگردى و فکر میکنى... اونجاست که تلنگر میخورى.. من اسمشو یجور دومینو گذاشتم. دومینوى کائنات. یا شاید از اون سازه هایى که یکى از آجراشو بکشى بیرون بقیش رو هم بند نمیمونه. اتفاق ها باید تو زمان درست بیفتن تا تاثیر درست بذارن. مثل همین الان، که بازى ایران و پرتغال تموم شده و من دارم رمان میخونم.
چند روزه خیلى به جنگ فکر میکنم. علتش، رمانیه که دستم گرفتم... رمانى که یه بار وقتى ده سالم بود خونده بودم و ازش هیچى یاد نگرفته بودم... شاید خیلیا نسبت به رماناى ایرانى گارد داشته باشن، مثل خودم. اما این یکى فرق میکرد. نمیشد زمین گذاشتش...
چند روزه خیلى فکر میکنم به اون آدمایى که جنگو دیدن و موندن تا هرروز با تکرار لحظه هاش، عذاباش تو ذهنشون، هزار بار بمیرن ولى باز نفس بکشن. چند روزه خیلى به اون بچه ها فکر میکنم... اون خونواده هایى که از هم پاشیده شدن... اون وحشتى که تو بدترین کابوساشون و تو بهترین لحظه هاشونم باهاشون میمونه... تا آخر عمرشون...
جنگو نمیفهمم. من یه بچه ى دهه هفتاد-هشتادیم. معلومه چیزى از جنگ نمیفهمم. تو زندگیم سختى خاصى نکشیدم و طعم داغ دیدن رو هنوز نچشیدم. معلومه که نمیفهمم. اما... اون رمان داره یکارى میکنه شرمنده بشم. داره مسئولم میکنه. مسئول ترم میکنه. که زندگیم بیهوده نباشه. که حتماً اون چیزى که تو وجودمه و فقط تو وجود منه -و شاید هنوز ندونم که چیه- رو روى این کره ى خاکى بذارم و بعد برم. هرجورى که شده، هر فاکین جورى که شده.
تو که میدونى هیولا… من از بچگى یه حس خاصى داشتم به این خاک. به این وطن. به این سه رنگ. به این کلمه. ایران. هر آرزویى که کردم، سربلند کردن ایران تو پس زمینه ش نهفته بوده. هر فکر و خیالى که راجع به آیندم کردم… موقعى که با نفیسه فیلمنامه مینوشتیم… موقعى که انتخاب رشته میکردم… موقع هایى که فکر میکنم دانشگاه چى بخونم، شغلم چى باشه، اپلاى بکنم یا نه…
وطن پرستى تعصبه. هرکاریش بکنى یه نوع تعصبه. تعصب آدمو کور میکنه. احساس مثبتى نیست. ولى هیولا… این حس با گوشت و خونِ من عجین شده… دلیلشم نمیدونم. از همون موقعایى که هشتاد و هشت بود و من بچه بودم اما میدیدم... از همون موقعایى که سن بچه هاى دوم راهنمایى رو داشتم اما واسه تمدن عیلام جورى تو کارسوق از خودم مایه میذاشتم که همه مونده بودن… از همون وقتایى که عاشق کلاس تاریخ شده بودم… همون موقعى که موقع حرف زدنم راجع به عطاملک جوینى که کسى نمیشناختش ولى خیلى چیزا رو مدیونشیم، بغضم گرفت و نتونستم ادامه بدم...! این حس همه اون لحظه ها باهام بوده.
تعصب چیز خوبى نیست. منطقى پشتش نیست. ولى من عاشقانه این نوع تعصبو دوست دارم. هر موفقیتى که تو کوچیکترین زمینه اى براش کسب بشه.. حس موفقیتاى یه دوست قدیمى رو برام داره. من از بچگى عاشق این خاک بوده م. و اون روز فهمیدم که چقدر کم درباره ش میدونم. درباره قطره قطره ى عرقى که پاى ایران شدنش ریخته شده... از خونى که فداش شده... از اشکاش... از لبخندهاش... لبخنداى تلخ اما زنده ش... لبخنداى مثلِ لبخندِ امشبش...
امشب ایران لبخند زد… تو اوجِ غماش. تو وضعیتى که حتا براى نابغه ترین آدماى جهان سیاست و اقتصاد و فلان و بهمان هم زمان میبره تا ازش درش بیارن. امشب جنگِ نوده دقیقه اىِ اون یازده تا بازیکنى که سفید پوشیده بودن و نماینده ى خاکِ خسته و زخم خورده ش بودن، ایران رو یاد جنگِ هشت ساله ى نه چندان فراموش شده ش انداخت. با دستاى خالى میجنگیدن... در برابر یکى از غولاى فوتبال دنیا "هیچى" با خودشون نیاورده بودن جز یه مشت سانتر و پاس بى هدف... در برابر تکنیکى ترین بازیکن دنیا کوچیکترین تکنیکى نداشتن... اما جنگیدن. عادل بعد بازى گفت فوتبالِ قشنگى نبود، ولى جنگ زیبایى بود. درست مثل تموم اون هشت سال. درست مثل تمام اون اسلحه نداشتن ها. اون آب نخوردن ها. اون سختى ها و وحشتایى که من تو بدترین کابوس هامم تصورشونو نمیتونم بکنم. ولى جنگیدن. و شاید کلیشه باشه، اما خوب هم جنگیدن. ایران امشب لبخند زد... خط خورد از جام جهانى، مثل همیشه... اما لبخند زد... چون فهمید هنوزم کسایى هستن که میجنگن براش… چون میدونست زیر همه ى این دروغ و دغل ها، این تجملات، چشم و هم چشمیا، حتا حیوون صفتى ها… بى فرهنگیا، این مجموعه اخلاقاى بدى که به "ایرانى بازى" معروف شده، بین این جماعتِ اکثراً لوده و غرغرو، هنوزم اونقدى عشق و انسانیت و غیرت وجود داره که این سرزمین هنوز پابرجا مونده باشه... حتا اگه رو تختِ جمشیدش یادگارى بنویسن... حتا اگه بى ارزش ترین پول دنیا مال اون باشه… حتا اگه از مردمش دلِ خوشى نداشته باشه...
اما امشب لبخند زد… امشب که همه مون یه ضربان قلب شدیم… امشب که میثاقى با بغض تو گلوش گفت جام جهانى ایران رو از دست داد… امشب شاید دوباره اون شعرى که قرنها پیش واسش سروده شده بود دوباره یاد هممون اومد؛
دریغ است ایران که ویران شود... کُنامِ پلنگان و شیران شود...!
براى من، اشکِ عادل فردوسى پور، با اشک محمد جواد ظریف و محمدِ مصدق و امثالهم فرقى نداره. هدف همه شون در نهایت یه چیزه. جنگِ بیرانوند با رونالدو با جنگ کرد ها با بعثى ها فرقى نداره. هرکى به شیوه ى خودش؛ شاید با اشتباهاتِ خودش. در نهایت همه شون عاشقن. میخوان بجنگن. براى این خاک. میخوان جونِشونو بدن. میخوان خودشونو فداش کنن.
مردم تو خیابون ریختن بیرون و دارن جشن میگیرن... دلخوشى کوچیکشون رو جشن میگیرن... حذف شدن اما با سرِ بالا حذف شدن... و این مردمِ غمگین باید بچسبن به همین شادیاى کوچیک، چون فقط همین فرصتا رو دارن واسه شادى کردن… ساعت یک و نیم شبه، ولى شهرو که نگاه میکنى، سر و صدا رو که میشنوى، چراغهاى روشنو که میبینى احساسى بجز زندگى بهت دست نمیده… این شهر… این کشور… این خاک… هنوزم زندست؛ هنوزم نفس میکشه… هنوزم امیدى هست بهش... هنوزم دفاع کردن از حیثیتش، به من انگیزه میده… حتا اگه انسانیت توش کمرنگ شده باشه... حتا اگه درصد حماقت مردمش بیشتر شده باشه… این خاک هنوزم ارزش جنگیدن داره. چون اون زندگیایى که به خاطر باور داشتن این جمله فدا شدن، قطعاً دلشون میخواست اینجا بیشتر از سى سال دووم بیاره…!
من میجنگم. شاید سخت باشه پیروز شدن، شاید آرمانم واسه خیلیا مسخره باشه… ولى خونى که تو رگام جریان داره… مدیون همین آرمانه... که سى سال پیش یسرى آدم داشتنش و خاکشونو پس گرفتن…!
میجنگم، شاید الان ندونم چجورى... ولى یه روز پسش میگیرم این خاکو. چون لبخند زدنش عاشق ترم میکنه. چون… وطنمه.
