یکی بیاد به من یاد بده خودمو دوست داشته باشم.

که بهم یاد بده اشکالی نداره بعضی وقتا کارایی که باید می کرده م رو نکرده م. اشکالی نداره که بعضی وقتا فقط یه گوشه نشسته م و فکر کرده م.

یکی بهم یاد بده به خاطر این چیزا از خودم نفرت نداشته باشم.

بهم یاد بده هیچکس نمی‌تونه کامل باشه. عیبی نداره اگه بعضی وقتا کامل نبودم.

حسم چیه؟

حسم اینه که نکنه اشتباه می‌کنم؟ نکنه به خودم سخت گرفتن اشتباهه؟ نکنه به هدف رسیدن ارزش اینو نداشته باشه که این همه لذت نبری؟

یا اینکه نکنه هیچوقت نتونم قوی باشم؟

نه؛ تا حالا قوی نبوده م. نه از ته جونم.صرفاً از بقیه بهتر بوده‌م. و این کافی نیست.

شایدم این فکرایی که میان و خودشونو می‌کوبن به مغزم insecurity های ناشی از تا دیروقت بیدار موندنه!=))

نتیجه اخلاقی این پست: شبا زود بخوابید. :))