سر صبحونه داشتیم راجع به ترس از هیجده ساله شدن حرف مى زدیم

بعد زهرا گفت من خیلى ترسیدم وقتى هیجده سالم شد، چون کوچیکترین عضو خونواده بودم و انگار دیگه همه بزرگسالن تو خونه.

کیمیا پرسید چرا؟ چه ربطى داره؟

من گفتم وقتى آدم دور و برش یه بچه باشه که هنوز "بزرگ" حساب نمى شه 

انگار دنیاش قشنگتره

چون هرچقدم همه چى کثیف و کثافت باشه دلش خوشه به اون. که یه وجودِ عارى از گناه هست هنوز. و بهش یاداورى مى کنه که زندگى هنوزم مى تونه قشنگ باشه:)

انگار یه نقطه ى نورانى اون گوشه قلبمون هست که تو تاریک ترین روزامونم دوسش داریم و دوسمون داره. که دلمون که گرفته و میبینه ناراحتیم میاد میشینه کنارمون و میگه میخواى با دوستام نرم بیرون حرف بزنیم یه کارى کنیم حالت خوب شه؟=)