حال همه خوب باشه؛ همه...
مخصوصن اونایى که یکى از کسایى که براشون مهم بوده رو از دست دادن...
حال "ر" و "ن" و اون یکى "ن"، سه روز مونده به کنکور خوب باشه، حداقل سر جلسه یادشون نیفته... نیفته... نیفته......
کاش حال "ن" خوب باشه...
کاش غما یهو میرفتن، دیگه پیداشون نمیشد...!٠
و کاش "به دست آوردن" و "مرتب شدن" تو ذات طبیعت بود؛ بجاى "از دست دادن" و "بهم ریختن"...
از بین شخصیتاى کتابایى که خوندم، هانا بیکر غم انگیز ترین و غیر عادلانه ترین زندگى رو داشته. بدون هیچ پایان خوشى...
حقیقت اینه که ما آدما هممون بصورت پیش فرض نگاهمون در قبال هرچیزى از اطرافیانمون میشنویم به اون شخص عوض میشه. چه بخوایم و چه نخوایم، همیشه چیزى که درباره کسى میشنویم رومون تاثیر میذاره و این ممکنه باعث اتفاقاى خیلى وحشتناکى بشه... مث خودکشى همین دختر...
داستان زندگى هانا بیکر به من یاد داد دیگه حتا به چیزى که با چشم میبینم هم اعتماد نکنم. بهم یاد داد آدما رو از رو حرفایى که خودشون باهام میزنن بشناسم نه از رو حرفایى که بقیه راجبش میزنن. چون خیلى وقتا حقیقت اون چیزى نیست که میشنوین. کاش هیچوقت فراموش نکنم بدون اینکه خودم بفهمم، چه تاثیرات زیادى میتونم رو آدماى اطرافم بذارم... کاش تا الان ناخواسته باعث این موضوع نشده باشم...
دیشب رفتم احیا. بر خلاف دو شب قبلى. راستش من خیلى با این گریه زارى هاشون حال نمیکنم؛ همیشه معتقد بودم بجاى اینکه کار اشتباهتو انجام بدیو بعد سعى کنى با گریه ماس مالیش کنى، ولش کنى بهتره. فک کن خدا بخاطر اون اشتباهه تو رو نبخشیده. اینجورى بعدش بهتر عمل میکنى. بهتر ازینکه ته دلت قرص باشه ک شب احیا میرم دو قطه اشک میریزم بخشیده میشم و بهشت بر من واجب میشود و فلان. این روش حداقل رو من که خیلى بیشتر جواب داده تا اینجا. حالا کار نداریم.
دیشب، وقتى از بین جمعیت داشیتم میرفتیم سمت خونواده دختر خاله ى مامانم که جا گرفته بود برامون، چشمم افتاد به آدمایى که واسه احیا اومده بودن. همه جور آدمى بود. وقتى میگم همه جور، ینى همه جور!! پیرزنا و پیرمردایى که از سبکى باد میتونست ببردشون، یکم جوونترا با یکى دو تا بچه، جووناى بیست و چند ساله با هر نوع اعتقادى. بعضیا چادرى، بعضیا بد حجاب، بعضیا آرایش کرده، بعضیا نکرده. بعضیا تیپ رپرى (!) بعضیا هم ساده.
اون لحظه با خودم گفتم خدایا؛ اینا هرکدومشون یجورى بهت اعتقاد دارن؛ شاید مسلمون خفن نباشن؛ شاید نمازخون نباشن اما همشون یه ویژگى مشترک دارن
اینکه به تو اعتقاد دارن... به عنوان یه کسى که میشنودشون و امید دارن که جوابشونو بده. اجابتشون کنه...
من دیشب واسه احیا رفتن دلیل داشتم. اونم این بود که میخاستم واسه دو تا از دوستام دعا کنم. چون یه تحقیق روانشناسا هست که ثابت کرده آدما وقتى یه جمعیت بزرگى تشکیل میدن و هم زمان همشون به یه چیز فک میکنن، توجه زیادى از طرف کائنات جلب میکنن. منم میخاستم توو این جمعیت از خدا بخوام؛ که جوابمو بده...
دیشب خدا کنارم نشسته بود. بهش گفتم، در کوى نیک نامان، ما را گذر ندادند... گر تو نمیپسندى -جون مادرت- تغییر دِه قضا را...
و خدا لبخند زد... با اینکه چیزى بهم نگفت. حرفى نزد اما میدونم که فکراى خوبى داشت میکرد...:)
خلاصه که، با اینکه نون هنوز با پدر و مادرش مشکل داره
با اینکه اون یکى نون همچنان داره زیر بار مشکلاتش خورد میشه
اما... یجورایى میدونم الان حال جفتشون از دیروز بهتره:)
خب، من الان دقیقاً 11 ساعت و 20دقیقه فرصت دارم که دوم دبیرستانی -یا به تعابیر دیگر، "دَهُمی"- باشم. از فردا سومی حساب میشم و باید مث یه سومی واسه المپیاد بخونم.
و قصد دارم تا جایی که میتونم ازش لذت ببرم. هرروز که آخرین روزِ دوم دبیرستان نمیشه، میشه؟:)
اینم آخرین روزِ دومی بودن (کلیک)
پی اس: قصد دارم یه حالی هم به قالب بدم :))
