تو حق ندارى شکست بخورى

تو حق ندارى شکست بخورى

تو حق ندارى شکست بخورى

بخاطر همه اونایى که منتظرن این اتفاق بیفته که به روت نیشخند بزنن و بگن "دیدى گفتم؟"

بخاطر همه اون زحمتاى زیاااادى که تو زندگیت داره کشیده میشه

بخاطر فشارایى که بخاطر تو داره به خونوادت میاد

 بجنگ، بجنگ، بجنگ، انقد بجنگ که پیروزى روش نشه مال کسِ دیگه یى بشه..!

بى حوصله ترین، پوکر ترین و دلگرفته ترینم.

بد ترین قسمت قضیه اینه که ما از نامردىِ گرگا میترسیدیم ،ولى از خود چوپان ضربه خوردیم...!

سلام رفقا؛
شاید عده ى زیادى نباشید که به اینجا سر میزنید
اما میدونم که چند نفرى هستن که خاموش و بى سر و صدا وبلاگم رُ میخونن و من فقط یه آى پى دارم ازشون.
دوست دارم بدونم نظرتون درباره عقایدم، حرفایى که اینجا میزنم و کلن خودم، چیه.
یا شاید دلتون بخواد حرفى رو بهم بزنید و دوست داشته باشید نفهمم کى هستید اما بتونم جوابتونوُ بدم. ولى چون کامنت دونى وبلاگ خصوصیه، اگه ب صورت ناشناس حرف بزنید نمیتونم جوابتونو بدم.
خواستم بگم توى لینک هاى منوى وبلاگ، یه لینک هست به اسم پیام ناشناس که مربوط به یه ربات تلگرامى ه؛
اگه حرفى داشتید که برام بزنید و ته دلتون مونده، خوشحال میشم بخونمش:)
https://telegram.me/dar2delbot?start=send_5RkADwk

شاید یکى از بزرگترین انگیزه ها و دلخوشى هاى هممون تو همه این سالها، این بوده که داریم پشت میز و نیمکت هایى درس میخونیم که یه روز یه آدم بزرگ پشتشون درس میخونده... که یه روز اون آدم دقیقاً تو سن ما و با شرایط ما و عین ما، درس میخونده؛ زنگ ناهارا تو همین حیاط یا پیلوت میشسته و ناهار میخورده؛ و تو همین راهروها با دوستاش میگفته و میخندیده... این فکرا بهمون امیدوارى میداد که شاید ما هم بتونیم یه روز حتا یه درصدِ اون موفق بشیم و به علم خدمت کنیم؛ همونطورى که اون کرد...

امروز؛ یکى از بزرگترین افتخارات سمپاد و فرزانگان، جهانى رو که شگفتیهاشو به خوبى درک کرده بود، ترک کرد. امروز سمپاد بزرگترین مایه ى مباهات خودشو از دست داد... و ما همه عزاداریم بابت از دست دادنش...

راستش، آقاى الف چند ماه پیش که داشت درباره ى رسالت آدم ها تو دنیا صحبت میکرد؛ داستان چپ کردن اتوبوس شریف -که مریم میرزاخانى هم بینشون بوده- رو برامون تعریف کرد. و گفت که چطورى از اون همه آدمِ تو اون اتوبوس، فقط مریم و دو نفر دیگه جون سالم به در بردن و مریم سالهاى بعدش کلى افتخار کسب کرد. و من دارم به این فکر میکنم که شاید رسالت مریم همین بوده؛ اینکه بیاد و آگاهى ما از فیزیک و ریاضیات رو یه لِول جلو بندازه و بره... و مطمئنم موفق شده؛ در واقع به بهترین نحو ممکن رسالتشو انجام داده...:)

این حجم از قشنگى و حالِ خوب؛ فقط واسه بیست و چار ساعت بى سابقست...:]

نمیخام بنویسم ـش چون مطمعنم واسه همیشه اولین روزِ سوم دبیرستانمو یادم میمونه:)

ینى میخام بهت بگم؛ شاید بعضى وقتا اوضاع خیلى افتضاح باشه

ولى... هنوزم خوشگلیاشو داره!! زندگى رو میگم...

مرسى آدمِ مهربونِ رباتِ "چت ناشناس؛ که با وجود اینکه نیتت از چت چیز دیگه اى بود ولى بهم راهو نشون دادى!

مرسى بخاطر اون نیم ساعت؛ چون قطع کردى نتونستم بابتش ازت تشکر کنم :]

مرسى "ز"، ازینکه به فکرم بودى

مرسى "داش حسین" توییتر فارسى؛ بخاطر یادآورى دوباره ى بدیهیات به من..!

+ فقط چند سال دیگه تحمل کن. بعدش میتونى زندگىِ خودتو بسازى. خوبیش اینه که مجبور نیستى تا آخر عمرت این وضعیتو تحمل کنى:]