من خداحافظی از نود و هفتمو اینجا ننوشتم. چون هنوز دلم نیومده باهاش خداحافظی کنم. چون حتا نمی‌دونم از کجاش باید شروع کنم! نود و هفت برای من اونقدر پُـــر بود که حس می‌کنم از پارسال این موقع تا حالا که اینجا نشسته م و دارم می‌نویسم حداقل سه چهار سال از لحاظ شخصیتی بزرگ شده‌م. همه چی برام تو کاسه‌ش داشت. و وقتی می‌گم همه چی واقعاً منظورم اینه که "همه چی".

اول نود و هفت، به خودم قول داده بودم برا خودم کافی باشم. تا قبل امسال، من همیشه ژستِ تلاش سخت و طولانیو می‌گرفتم. یه برهه های کوتاهی شده بود سخت تلاش کنما؛ اینو انکار نمی‌کنم. ولی نشده بود طولانی مدت و یه نفس واسه چیزی بجنگم، اونم در حالیکه همه دارن از پشت سر می‌گن بابا تا همین جاشم کلی راه اومدی! واسه من، تا قبل نود و هفت اینکه بقیه بهم بگن آفرین کافی بود. تصمیم اول نود و هفتمم این بود که از این سطح عبور کنم و به سطوح بالاتری از تلاش و جنگیدن برسم.

و رسیدم.

من تو نود و هفت جوری واسه چیزایی که می‌خواستم و برام مهم بودن جنگیدم که تا حالا نجنگیده بودم. به اون چیزی که می‌خواستم نرسیدم. ولی نتیجه تلاش بسیار زیادمو گرفتم. دلیل اینکه به چیزی که می‌خواستم نرسیدم هم این نبود که کم تلاش کردم. این بود که یه سری چیزا که به نظرم واسه رسیدن به  اون هدفه اهمیت کمی داشت و دو روزه جمع می‌شد از حد انتظارم مهمتر و تعیین کننده بودن. مشکلیم باهاش ندارم البته.

تو نود و هفت، من سعی کردم آدم مهربون تری باشم. رفیق تر باشم. بزنم سد آدما رو بشکونم و موقع تنهاییاشون نترسم از اینکه کنارشون باشم. تا قبل امسال من واسه اینکه دوستام غصه می‌خوردن و من نمی‌تونستم کاری براشون بکنم غصه می‌خوردم. ولی می‌ترسیدم از اینکه باهاشون حرف بزنم. اما امسال فهمیدم آدما وقتی کنارشون باشی غماشونو راحتتر تحمل می‌کنن و بله، تو هم این توانایی رو داری که کنارشون باشی! درسته که هیچوقت آدم اجتماعی ای نبودی ولی می‌تونی یه جوری دل رفیقاتو آروم کنی. نتیجه ش این بود که من حالا اعتماد به نفس بیشتری دارم و دوستای واقعی تری. و من اجازه دادم وقتی ناراحت بودم آدما بیان و سدمو بشکونن و کمکم کنن. و این واسه من قدم غول آساییه.

من امسال آدمای دور و برمو خیلی زیاد شناختم. بخاطر همه چیزایی که امسال از سر گذروندم، روی واقعی خیلی از آدما رو دیدم. خیلیا موقع سختیا کنارم نبودن و ادعای رفاقتشون زمین و زمانو برداشته بود. گاهی قضیه واقعاً اونقدر پیچیده نیست. نارفیقی آدما با اتفاقای خیلی ساده‌ای مشخص میشه!

با وجود اینکه رفاقت رفیقایی که برام موندن، واقعیتر شده ن و اونایی که رفاقتشون فیک بود کمرنگ تر شده‌، ولی الان در مجموع از همه چی راضیم تو روابطم با دوستام. فاصله‌ی مناسب خودمو پیدا کرده‌م و دارم حفظش می‌کنم، و در عین حال بودنشونو دوست دارم و واقعاً دوستشون دارم. فکر کنم واسه آیلار همین کافی باشه.

امسال با کسی آشنا شدم که متفاوت بود. که خیلی به خودم نزدیک بود. هنوز کامل نشناختمش. هنوز می‌ترسم اونی نباشه که من تو ذهنم تصور می‌کنم. ولی امیدوارم سال نود و هشت اتفاقای خوبی تو ارتباطم باهاش بیفته. چون، فک کنم اونم همین حسو به من داره. واسه حفظ کردن ارتباطم باهاش تلاش کردم. کلی با خودم کلنجار رفتم. بخاطرش خودمو حسمو انکار کردم. بعد با خودم جنگیدم و از انکار دست برداشتم و به احساسم بها دادم. هنوز خیلی می‌ترسم. اما می‌دونی هیولا، ترسم شبیه همون لحظه از پاییزه که مربی شنام منو بُرد لبه ی قسمت چهار متری و بهم گفت بپر. این پا و اون پا کردم. اما راه فراری از دستش نبود. واسه همین به خودم گفتم هرچه باداباد و شیرجه زدم. و من هیفده سال بود از تصور اینکه بخوام شنا کنم از ترس می‌مردم. یه حسی بهم میگه اینم مث همونه. شاید آسون نباشه. قطعاً آسون نیست. اما من خودمو می‌شناسم. هرچی که بشه، هر اتفاقی که بیفته از خودم راضیم که پریده‌م. چون آدم هربار که می‌پره تو دل ترساش، یه جون به جوناش اضافه می‌شه.:))

دیگه اینکه... جمعه ی هفته ی پیش که هوا معرکه ترین بود رفتم پشت بوم. نشستم یک عالم فکر کردم و لیست اولینهای نود و هفتمو نوشتم. اتفاقا، احساسا و کارایی که اولین بار تو نود و هفت تجربه شون کرده م. اونقددر لیست بلند بالاییه که هنوز تموم نشده. نوشتنش خیییلی قراره طول بکشه. چون، گفتم که، نود و هفت برای من پُر ترین بود. واسه همین عاشقانه دوستش داشتم. نه فقط به خاطر خنده هاش. به خاطر همه ی حساش. ترسای زیادی که توش تجربه کردم و سعی کنم از بینشون ببرم. غمای زیادی که اومدن نشستن گوشه دلم و سعی کردم با زندگی کنار بیام. -و من تا به حال اینقدر غم رو تو یه سال تجربه نکرده بودم؛ طوری که می‌ترسم افسرده شده باشم!- من دوست داشتم همه شونو. چون به خاطرشون آدم بهتری هستم. چون حالا بزرگترم. خیلی زیاد.

و چی از این بهتر؟=)

گریه نکن، اى شب زده، اى شب نشین گریه نکن...

تو این سه روز، کتاب "همه چیز، همه چیز" از نیکولا یون رو خوندم. رمان بدی نبود. ارزش یه بار خوندن رو داشت. نویسنده شما رو با خودش به زندگی دختری می‌بره که به خاطر بیماریش تو قفسش حبس شده.

تو داستان، دختره عاشق می‌شه. عاشق پسر همسایشون. و چیزی که برام جالب بود و باعث شد بهش خیلی فکر کنم، نگاه دخترست به عشق.

شرح احساسات دختره درست شبیه احساسات خودم بود.

من فکر می‌کردم این عشق نیست.

هنوزم فکر می‌کنم این عشق نیست.

این احساسات، فقط نتیجه ی دونستن این احتماله که ممکنه در آینده عاشق "آ" بشم. به نظرم مدلین هم همینطور بود. خودشم می‌دونست. احساسات اولیه ش عشق نبودن. وقتی که آلی رو شناخت و قد تموم ناگفته هاش باهاش حرف زد، وقتی باهاش واسه اولین بار دنیا رو تجربه کرد، اون وقت فهمید که این آدم همونه. همونیه که می تونه عاشقش باشه. همونیه که می‌تونه خوشحالترش کنه.

نظر من راجع به احساسات خودم هم دقیقاً همینه.

به نظرم این احتمال وجود داره که من یه روزی عاشق "آ" بشم. دلیل اینکه الان، هروقت ازش صحبت می‌شه، یا هر وقت بهم پیام می‌ده، یا هر وقت باهاش مواجه می‌شم به "علائم شکمی هیجان"^* دچار می‌شم هم همینه.

اما اون روز هنوز نرسیده. چون من هنوز اونو کامل نشناخته‌م. هنوز راجع به مسائل جدی باهاش حرف نزده‌م. اما یه روز این کارو می‌کنم.

بعد از اینکه همه ی این درس خوندنا و وقت نداشتنا تموم شد:)

و کسی چه می‌دونه؟ شاید همه چی یه جور خوبی بشه از اون به بعد. به هرحال ارزش امتحان کردنشو داره.

و من واقعاً خوشحالم که بعد از پنج ماه و نیم کلنجار رفتن با خودم، بالاخره به یه نتیجه درست و حسابی رسیده‌م. حالا قلبمو می‌شناسم.

*: مراجعه به صفحه 79 کتاب "همه چیز، همه چیز"

- پدیده ى عجیب و غریب این هفته این بود که هر سرى بیوى تلگراممو خالى دیدم، تو ذهنم دنبال یه شعرى یا جمله اى گشتم که به منِ الان بخوره

و هیچى پیدا نکردم؛ یعنى مغزم به هیچ جا نکشید!

پرما. پرم از حرف. فک کنم واسه همینه که تو یه جمله جا نمى شم.

-- دلم پنجره مى خواد. یه پنجره که رو به یه جاى سرسبز باز بشه.تا حالا دلتون پنجره خواسته؟

دلم مى خواد بشینم کنارش و از توش نگاه کنم. نگاه کنم و نفس بکشم عطر گلا و درختاى ترجیحاً تازه بارون خورده رو.

--- و دلم شعر مى خواد. شعراى اخوان ثالثو.

---- و دلم یه آدمى رو مى خواد که، مى دونین، من نشناسمش اما اون منو شناخته باشه از رو نوشته هام. و یهو بهم پیام بده و بگه سلام! من سه ساله که مى شناسمت و همه چیو راجع بهت مى دونم و با تک تک جملاتت همزادپندارى مى کنم و الان یهو تصمیم گرفتم مستقیم باهات حرف بزنم و خودمو معرفى کنم!:))

----- چند وقت پیشا یه کسى که من نمى شناختمش برام کامنت خصوصى گذاشت که تابستون ٩٨ مى خواد بره رشت و احتیاج به یه همسفر داره.من هنوز بهش ایمیل نزدم جواب بدم چون با تمام وجود دلم مى خواد باهاش برم و مطمئنم بهم اجازه نمى دن. ولى واقعاً تجربه یونیکیه اینکه با یه آدم کاملاً غریبه هم سفر شى. و دلم مى خوادش.

عجیب غریب شدما:) از همه این حرفایى که زدم مى شه نتیجه گرفت دلم احساس مى خواد. یه احساس جدید در حجم زیاد.